Ze kunnen het uiteindelijk toch niet laten, de leden van de Band Zonder Vent. Of beter nog, de voormalige leden van de BZV. Het vrouwelijke muziekgezelschap is immers lang en breed opgeheven. Eén keertje nog komen ze terug, voor een reünie. En daarvan mag ‘heel Gestel’ meegenieten, op de avond van kermisdinsdag, de 24e september. Stichting De Gestelse Pomp wist de vrouwen in het roze te strikken voor de zonder enige twijfel bijzonder aantrekkelijke culturele avond.
Geloof maar dat ze ernaar uitkijken, naar de eenmalige comeback. Het gezelschap oefent met het enthousiasme van weleer. “En”, zo laat Jeanne Wittens vol overtuiging weten, “wij gaan voor veel vrolijkheid zorgen.” Jeanne, Tiny Immens, Bea Klitsie en Corrie van Doremalen blikken niet enkel vooruit naar het optreden van volgende week. Het viertal haalt ook herinneringen op aan de ooit -zo mag je het gerust noemen- befaamde Band Zonder Vent.
In huize Immens, bij Tiny dus, hangt nog de geur van heerlijke appeltaart. Speciaal gebakken voor de gespreksdeelnemers. Waar lag de oorsprong van de band? Bea gaat terug naar die beginfase. “Het begon eigenlijk met een feestje bij tennisclub De Beek. Ineens kwam het idee om met een aantal vrouwen muziek te maken. Om feestjes nog meer sfeer te geven.”
Ze kwamen dus in actie, de Gestelse vrouwen, met resultaat. En daarin speelde Willy Schreurs een belangrijke rol.” Schreurs was in die jaren, 1991, dirigent van de harmonie. “Het mooie was”, zo gaat Bea verder, “Willy kreeg enkelen van ons, met ook vrouwen die nooit eerder een instrument bespeelden, aan het spelen.” Daarna ging het snel én goed met de band.
Het door de BZV gekozen repertoire was eenvoudig, met keer op keer grote aantrekkingskracht bij het publiek. Dat proefden de in het roze geklede BZV’ers bij ieder optreden. “Jazeker”, lacht Corrie van Doremalen, “waar we ook kwamen verhoogden wij de feestvreugde, ging de temperatuur omhoog.” Dat ging blijkbaar rond als een lopend vuurtje. De Band Zonder Vent kreeg veel aanvragen. Populariteit die in 1995 leidde tot het hoogtepunt van de toen 23 vrouwelijke muzikanten.
Canada
Ineens viel er een brief op de deurmat bij Tiny Immens, zo herinnert zij zich. “Uit Canada. Of wij bij Bevrijdingsfeesten bij Nederlandse emigranten in London, Ontario wilden optreden. En geloof maar dat wij dat wilden.” Wat voor de Pink Ladies volgde waren onvergetelijke dagen en optredens. Kippenvel bij een herdenking, toen het Nederlandse muziekgezelschap het Canadees volkslied op haar repertoire bleek te hebben. “Daar hebben we ontzettend veel op moeten oefenen”, herinnert Corrie zich. Ter plekke kwamen al veel emoties boven, bij de emigranten én bij de Canadezen. Nu, anno 2024, komt die in het onderonsje weer even boven. “Wij brachten met onze muziek de dank over voor de Canadezen die ons land hielpen bevrijden. Dat waardeerden al de bezoekers enorm”, weet Jeanne Wittens nog.
De bekendheid van de Gestelse vrouwen zoemde snel rond in het toen nog mail- en apploze Canada. Een deel van Canada had het geluk kennis te maken met de Gestelsen. Met diverse optredens in volle zalen brachten de vrouwen met de liedjes herkenbaarheid, vrolijkheid en uitbundigheid teweeg. En, het bleef niet bij Canada. Ook Polen, met de Gestelse zustergemeente, en België met Gent, en Spanje met Callella konden zich verheugen op de komst van de BZV. “Voor ons is de Bevrijding, met de concerten in Canada aanleiding om deze reünie juist nu te houden. Bij de Gestelse kermis”, aldus Tiny Immens.
Kermisdinsdag
Kermisdinsdag staan ze er dus opnieuw, wellicht of waarschijnlijk voor het laatst. Weliswaar minder in getal dan in de hoogtijdagen. “Inderdaad, het is triest dat in de voorbije jaren zeven leden van de BZV zijn overleden. Dat heeft ons als groep vriendinnen, want zo wil ik ons wel noemen, telkens erg geraakt”, zegt Tiny Immens. Woorden die bijval krijgen van de drie andere BZV’ers. Een bijzondere culturele avond van de Gestelse Pomp dinsdagavond, eentje om bij aanwezig te zijn. Meer nog door de bijdrage die de BZV eraan levert.
Deze website wordt beschermd door