Gerard Baltussen zoals hij vaak in het dorp was te zien
Bij iedere keer als ik Gerard Baltussen, waar dan ook, op zijn lig-zitdriewieler zag rijden, hoorde ik als het ware het liedje ‘Hoe sterk is de eenzame fietser’ van Boudewijn de Groot. Dan zag ik een op het oog kwetsbare man, een opmerkelijke verschijning, mag je wel zeggen. Een man die veel tegenwind heeft moeten trotseren in zijn leven.
De liedtekst, die bleef een groot deel van de dag hangen. Met het beeld van Gerard in gedachten. Een bijzondere man, die ik in enkele gesprekken enigszins heb mogen leren kennen. Bijzonder, omdat hij zo gewoon was. Iemand door wie ik mezelf vragen stelde. Hoe kan iemand zoveel jaren zó omgaan met tegenslagen die je treffen? Hoe lukt het iemand om toch bij iedere ontmoeting een oprechte lach te tonen? Wat Gerard betreft lijkt er maar één uitleg mogelijk.
Hij moet krachtig zijn geweest, Gerard, mentaal heel veel meer dan fysiek. Waar het lichaam niet alles kan wat je wenst, dan vooral de geest. Helemaal zoals ‘de eenzame fietser’ uit het lied lijkt te duiden op veerkracht in je hoofd, de schouders niet laten hangen, onverzettelijkheid, je met open en opgewekte blik richten op de wereld om je heen. Gerard deed dat, nooit hoorde ik van verbittering over zijn lot.
Gerard bij zijn 25-jarig jubileum als dammer bij D’Amateurs
Intussen nam Gerard op zijn zo karakteristieke bescheiden wijze zijn plekje in. In Gestel, tussen ons, als ieder ander. In verenigingen, bij dorpsactiviteiten, Gerard was van de partij, mengde zich graag onder de mensen. Dan parkeerde hij zijn driewieler zorgvuldig nabij zijn bestemming. Een gerespecteerd man die welkom was, waar hij ook kwam. En ondanks de inspanning die het hem én zijn gesprekspartner kostte, Gerard zocht en vond contact.
En dan nu. Gerard verdween veel te snel en voorgoed de laatste bocht om. Die moet hij hebben zien naderen. Bij de diverse verenigingen liet hij zich met rolstoel ophalen, voor een laatste bezoek. Als een afscheid voor altijd. En wie ik er over hoorde, de Gestelaren die hem vaker spraken en ontmoetten dan ik deed, via hen kwamen telkens dezelfde begrippen terug. ‘Sympathiek’, ‘aimabel’, ‘humorvol’, ‘sociaal’, ‘slim’, ‘een prettig man in de omgang’.
Wij mogen hopen en wensen dat Gerard heeft mogen ervaren dat hij voor Gestel weliswaar de stèrke, maar beslist niet de eenzame fietser was.
Willem Geurts
