Persoonlijker en intiemer kan haast niet, de wijze waarop Gestelaar Gijs Sterks diens periode van herstel na een herseninfarct beschrijft. Met zijn nieuwste boek ‘Leven na een herseninfarct’ geeft Sterks in alle openheid prijs hoe hij deze episode in zijn bestaan beleefde. In een dagboek, samengepakt tot een meer dan lezenswaardig boek van 233 pagina’s.
Emoties
“Er zit veel emotie in het boek”, vertelt de 74-jarige in een vraaggesprek met Gestel.nu. Het klinkt als een waarschuwing of verontschuldiging, maar blijkt een oprechte ontboezeming. Zijn bezigheden, zijn therapieën, de verwachtingen, de teleurstellingen, de honderden overwinninkjes. Sterks schrijft erover, secuur, iedere dag laat hij nauwgezet aan zich voorbij gaan. “Zo kun je het inderdaad ook zien”, vertelt Gijs Sterks, “het praten ging mij bijzonder moeizaam af. De enige manier was om het te schrijven.” Een proces dat al de nodige inspanning vergt, zeker gezien de fysieke beperkingen die hem vanaf toen kwelden.
Waarom erover schrijven?
“Vanaf het begin, zodra het kon, ben ik gaan opschrijven wat er gebeurde. Voor mij was dat belangrijk. Op deze manier kon ik voor mezelf bewijzen dat dát nog werkte en kon ik de kleine stapjes zien die ik maakte. En, door het opschrijven ging ik er in bed niet over malen. De herstelperiode beschrijven heeft zeker bijgedragen aan het genezingsproces”, beweert Gijs Sterks. Het boek was geen doel, het is een bijproduct. Of lotgenoten baat kunnen hebben bij het lezen van het boek? Gijs: “Dat ga ik niet beweren, maar het zou best kunnen. Ik ben open en realistisch in wat ik heb meegemaakt in dit hele proces.”
‘Mijn lief’
Al bij het begin van het gesprek met Gestel.nu komt duidelijk naar voren dat Gijs niet alleen stond in het vinden van de weg vooruit. Zijn vrouw Ria luistert eerst van enige afstand mee, ontkomt er dan toch niet aan om aan te schuiven. Zij is het die talloze keren in het boek is aangeduid als ‘mijn lief’. Meer dan dat Gijs haar alleen wil noemen als partner, is zij in alle opzichten die haar man overeind houdt. “Ik heb me gefrustreerd gevoeld, machteloos. Ria was er, de ene keer om me bij wijze van spreken vooruit te duwen, de andere keer om me af te remmen.” Dan hapert Gijs’ stem , hij breekt even. “Zie je, dat overkomt me, dat ik plotseling emotioneel word.”
Emoties durven tonen
Emoties en praten is vaak lastig voor Gijs. Ineens wellen ze op de emoties soms op, zo laat hij weten. Een reden ook om deze juist in het boek op te nemen. “Emoties horen bij ons als mens, ook al is er vaak een sterke neiging ze weg te drukken, er niet open over te zijn. Die gevoelens zijn er, ze kunnen je overvallen, dat is niet ongewoon. In deze tijden Zeker tijdens de revalidatie heb ik dat ervaren, dat durf ik ook te laten zien”, vertelt hij opmerkelijk vlot.
Kerst 2017
Het grote ongemak van de het infarct diende zich aan op Kerst 2017. “Op die dag voelde ik me al niet helemaal lekker”, zo kijkt Gijs Sterks terug op de onfortuinlijke dag. “Ria (Gijs’ echtgenote-red.) en ik besloten een rondje Hooibrug te gaan fietsen. Daarbij had ik het gevoel of mijn stuur scheef stond, en bleef ik wat achter. Wat later, thuis, zou ik sinaasappels schillen, maar dat kreeg ik niet meer voor elkaar. Na eerst een telefoontje naar de huisartsenpost trok mijn mond verder scheef. Na het bellen naar 112 kwam de ambulance. De diagnose, een herseninfarct, was al snel duidelijk.
Revalideren als topsport
De precieze ernst van de situatie kon Sterks nog niet inschatten. “Maar gelukkig wist ik meteen dat het geen hartritmestoornis was, waar ik na de hartstilstand in 2004 tot de ablatie in 2010 mee geplaagd was.” Bij het constateren van het infarct trad bij de zieke meteen een reflex in werking. Zo is althans zijn reactie te interpreteren. “Al direct wist ik: Hier wil ik niks of zo weinig mogelijk van overhouden. Daar ga ik voor.”
Ook een kwaaie dag heeft 24 uur
Daarom gold voor Gijs Sterks maar één keuze, de topsport van het revalideren. Karakterman als hij eenmaal is, hij ging de confrontatie met de beperkingen en teleurstellingen met open vizier aan. Als een zeker motto hanteert hij daarvoor de woorden ‘Ook een kwaaie dag heeft maar 24 uur’. Dat hele proces, vanaf Kerst 2017 tot aan september 2018, van de 190 sessies logopedie, de problemen met slikken, de therapieën bij de Tolbrug, over het eten dat over de kin loopt, de -vaak moeizame- wandelrondjes, de emotionele mallemolen, en o ja, die catch in arm en been. Die catch? Wat bedoelt Gijs Sterks daar nou mee? “Mijn rechterarm en -been functioneren niet meer als vroeger. De beweging wordt als het ware niet afgemaakt, die houdt voortijdig op”, legt hij uit. Hinderlijk bij in feite simpele karweitjes als een takje weggooien. Dat belandt dan lang niet waar dat was bedoeld.
Een eerder boek
Het boek ‘Leven na een herseninfarct’ beschrijft de periode van december 2017 tot september 2018. Al jaren eerder legde Gijs Sterks in een eerder boek ‘Leven na de hartstilstand- met een ICD’ vast hoe hij ook in die donkere maanden en jaren het licht bleef zien.
‘Leven na een herseninfarct’ is te koop via boekhandel The Read Shop in Sint-Michielsgestel of te bestellen via www.boekscout.nl en bij andere erkende boekhandels.
Deze website wordt beschermd door