Eind jaren dertig verhuisde het gezin Kapteijns van Den Dungen naar de Mudakkersedijk in Sint-Michielsgestel waar de vader van Wim Kapteijns een klein boerenbedrijf had en daarnaast zaakvoerder was van de C.A.V. op het pakhuis aan de Oude Schoolstraat. Daar hielp Wim zijn vader mee tot hij in 1948 opgeroepen werd voor militaire dienst bij het 6e bataljon Regiment Stoottroepen.
Hij vertrok op 4 augustus 1948 en keerde terug op 18 juni 1950; twee data die in zijn geheugen gegrift stonden en waar hij ieder jaar bij stilstond.
Een andere gebeurtenis op 9 oktober 1949 – Wim was toen 21 jaar oud – was van grote invloed op de rest van zijn leven. Wim was in die tijd de vaste chauffeur op de postritten tussen Koeningan, Loerahgoeng, Tjilimoes en Linggadjati. Op de dag dat hij verlof had, werden degenen die zijn wagen die dag reden, in een hinderlaag gelokt en allen vonden de dood. Tijdens zijn werkzame leven heeft hij nooit iets laten blijken dat deze last op zijn schouders rustte. Pas toen hij veel later weer in contact kwam met zijn oude kameraden, kon hij zijn gedachten uitspreken. In 2002 kreeg hij het draaginsigne Gewonden uitgereikt.
Na zijn diensttijd ging Wim op het pakhuis aan het werk en werd er zaakvoerder nadat zijn vader met pensioen ging.
In 1961 werd hij lid van de vrijwillige brandweer. Rond die tijd kwam hij ook met de plaatselijke politiek in aanraking en zat sinds 1966 in de gemeenteraad. Door een exploderende gasfles tijdens een brand waarvoor de brandweer was uitgerukt, raakte hij gedeeltelijk arbeidsongeschikt. Dat gaf hem de ruimte om in 1978 de functie van wethouder te bekleden. In de periode tot 1994 was hij twee keer waarnemend burgemeester: na het plotseling overlijden van burgemeester Maeijer en later na het vertrek van burgemeester Smits van Oijen. In 1991 werd hij benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.
Bij de brandweer zette hij zich na het ongeval in als centralist. Nadat hij moest stoppen op zijn 55ste, bleef hij betrokken als erelid. Een paar jaar geleden werd hij gehuldigd voor zijn zestigjarig jubileum bij de brandweervereniging, samen met Jozef van der Donk.
Wim kende veel mensen en velen kenden hem. Hij wist van menigeen hoe de familierelaties in elkaar zaten, was belezen en hield alles bij. Je moest van goeden huize komen als je ergens het tegendeel van wilde bewijzen. Hij was een man die zei wat hij dacht en deed wat hij zei.
Hij zette zich in voor de maatschappij en was actief bij veel verenigingen. Samen met zijn vrouw Mien had hij een groot sociaal leven, maar bovenal was Wim een familieman, trots op zijn kinderen en kleinkinderen. Vooral na het overlijden van zijn dochter Fransje vond hij het belangrijk als gezin bij elkaar te komen en te vieren wat er te vieren viel. Eenieder die Wim kent, weet dat een borreltje daarbij niet mocht ontbreken..
Het laatste jaar was niet zijn gemakkelijkste. Zijn lichaam liet hem steeds meer in de steek en beetje bij beetje moest hij de regie uit handen geven.
Wim Kapteijns overleed 10 februari op 95-jarige leeftijd.
Deze website wordt beschermd door