Zenuwachtig, vol met vragen, vertrok Hadewig van der Mee daags voor Koningsdag naar Paleis Huis ten Bosch. Als enige van de honderd genodigden arriveerde de Gestelse per rolstoeltaxi in de koninklijke omgeving. Hoe wrang eigenlijk ook, Hadewig kreeg hiermee een voorkeursbehandeling bij de bordesfoto.
“Vanaf het moment dat ik de taxi uit werd gereden, werd ik opgevangen door een lakei die de hele dag niet van mijn zijde week. Alleen voor de toiletgang werd ik geholpen door een hofdame, die verpleegkundige was.” In een prachtige salon trof Hadewig de overige 99 gasten voor de lunch met Willem-Alexander en Maxima.
Terug in haar tijdelijke verblijf op Mariaoord haalt Hadewig de nog krakend verse herinneringen op. “Ik werd ergens neer gezet, en als je in een rolstoel zit is het maar afwachten of en wie er met mij komt praten. Daarmee had ik wat tijd om te kijken wat voor types mensen er waren. Ik zag oude, jonge, dikke, dunne, donkere mensen. Een bont, gemêleerd gezelschap. Uiteindelijk had ik erg leuke, interessante gesprekken met diverse mensen. Zij vertelden over wat ze allemaal gedaan hadden, en waarom ze waren voorgedragen. Ik stelde me wat bescheiden op, om veel over mezelf te praten.”
Hoogtepunt
Het grote moment was ineens heel nabij. Hadewig: “Iedereen ging op passade bij de koning, koningin en prinses Beatrix. Omdat ik met de lift was, had ik de eer om dit als eerste te mogen doen. Ik moest mijn kaartje aan de lakei geven en die kondigde mij luid en duidelijk aan: “MEVROUW VAN DER MEE, UIT SINT-MICHIELSGESTEL!” De koning sprak mij zo ook aan toen ik hem mijn linker hand gaf en me daarvoor verontschuldigde! Ik zei alleen maar tegen de drie hoogheden dat ik me vereerd voelde om hen te ontmoeten. Meteen daarna feliciteerde ik de koning alvast, en zei ik dat ze er allemaal goed uit zagen! Na deze drie zinnen was het handen schudden alweer voorbij, dus ook dit hoogtepunt!”
De lunch
Op naar de lunch daarna. In de Oranjezaal stonden tien ronde tafels, elk gedekt voor tien personen. “Aan iedere tafel zat iemand van het koninklijk huis”, vertelt Hadewig, “het was de bedoeling dat na iedere gang Beatrix, Willem-Alexander en Maxima aan een andere tafel zou aanschuiven zodat iedereen contact kon leggen met een van de drie oranjes. Helaas, aan onze tafel zat de hele lunch de hofmaarschalk naast mij.” Helemaal toevallig bleek de aanwezigheid van de hofmaarschalk ook weer niet. “Weet je hoe dat kwam?” zegt Hadewig, “ik had tevoren aangegeven dat ik een beetje motorisch gestoord ben, dus hij schepte voor mij op en zorgde dat alles gesneden was, zodat ik maar met één hand hoefde te eten! Alles ging goed, ik had niets geknoeid of omgegooid. En het eten, dat was op z’n konings gezegd verrukkelijk!”
Toch nog een praatje met de koning
Tot een praatje met Koning Willem-Alexander kwam het tóch. Dat de vorst ook een gewoon mens is konden de tien die niet met de koning, koningin of prinses (Beatrix) aan tafel zaten, alsnog ontdekken. “Met tienen konden we samen met Willem Alexander koffiedrinken in een aparte ruimte. We spraken met de koning over Ajax, waar hij supporter van is. Verder dat hij mensen verbinden heel belangrijk vindt en dat hij graag tussen de ‘gewone mensen’ verblijft. Het was alsof we aan de bar van een café stonden. Eigenlijk is de koning maar een heel gewoon mens!” constateert Hadewig.
Wat een schoonheid!
De wonderlijke dag in het paleis naderde het einde. Voor de Gestelse uitverkoren vrijwilligster opnieuw een onvergetelijk hoogtepunt. “De lakei bracht mij naar het bordes voor dé bordesfoto! Natuurlijk mocht ik vooraan zitten, omdat ik met mijn rolstoel met één recht been naar voren natuurlijk niet op de bordestrap plaats kon nemen. Ik hoopte zó dat ik naast Maxima mocht staan en die wens kwam uit! Toen de fotograaf zei dat we allemaal naar voren moesten kijken, besefte ik dat hij het tegen mij had! Ik kon mijn ogen niet van Maxima afhouden, wat een beauty! Ik zag dat ze bijna geen make-up droeg, haar haren hingen gewoon als een paar soepslierten langs haar hoofd! En ze straalde nog!”
Na drieën reed de lakei de rolstoeltaxi voor en kon Hadewig vol indrukken en verhalen terug naar Mariaoord. “Dat was letterlijk landen in een hele andere, maar ook een heel zorgzame wereld. Wat een onvergetelijke dag!” jubelt de geluksvogel.
Deze website wordt beschermd door