Gevoelens van trots, tevredenheid en enige droefenis moeten elkaar bij de Stichting Levenswijs afgelopen weekeinde hebben afgewisseld. Trots vanwege de bijzondere film die Levenswijs wist te presenteren in de Meander, tevredenheid over al die lovende woorden over de productie én toch ook teleurstelling. Die betrof dan het naderende definitieve (?) einde van het zo prachtige en unieke initiatief om jongere en oudere generaties te verbinden.
De bedenkster van Levenswijs, Anja Hueber, was uiteraard present bij de première van de film ‘Het gras aan deze kant van de heuvel’. Zij erkende met dubbele gevoelens naar deze dag te hebben uitgekeken. “Ja, inderdaad”, zegt zij, “natuurlijk ben ik heel benieuwd wat we gaan zien, maar sowieso is het knap wat de vrijwilligers hebben gepresteerd. Tegelijkertijd is het een beetje zo alsof ik na vandaag een kindje kwijtraak. Want we moeten er denk ik helaas van uit gaan dat er geen vervolg meer komt.” Een pijnlijke constatering na de drie theatervoorstellingen en de film. Allemaal succesvol, te oordelen naar het publiek, dat telkenmale enthousiast reageerde op het gekozen concept en de uitvoeringen. Een film, dat was een geheel nieuwe uitdaging. Uit nood geboren vanwege corona. Marlies van Hout vond met haar idee de nodige steun en enthousiasme bij de vrijwilligers.
Dus bezochten interviewers namens Levenswijs oudere Gestelaren, om van hen het levensverhaal op te tekenen. Teksten die vervolgens dienden als basis voor het script van de theater- of filmvoorstelling. Bij de waarschijnlijk als laatst gekozen variant, de film, toonde Levenswijs haar flexibiliteit. Plannen voor een vierde theatervoorstelling gingen van tafel vanwege de coronaperikelen. Dat bracht Marlies van Hout op het idee een film op de eerder beproefde wijze samen te stellen. Met zes in plaats van eerder acht senioren in de gekozen variant.
De film dus. Met Geert Niland als scriptschrijver en regisseur, camerawerk van . Vier jongeren die een podcast voorbereiden, met ouderen in de hoofdrol. Van hen willen de jongelui weten welke plek in hun dorp Sint-Michielsgestel de favoriete is. De scènes laten enkele fraaie locaties van het dorp zien, met de senioren die op een ongedwongen wijze hun verhaal deden. Voor de een, Riny de Wilde, was dat bij het zwembad, voor Anny van Zandbeek thuis in haar tuin, voor Gerard van Overbeek bij het orgel in de Michaëlkerk. En dat van zes verschillende senioren. Prachtige bewegende beelden, die mooi in elkaar overvloeiden.
Dat een film meer is dan enkel beelden bewezen zangers en zangeressen die de oudere in hun bijzijn bezongen. Zij maakten het werk dat achter de schermen al was verricht compleet. Dat van de tekstschrijvers (onder meer productieleider Marlies van Hout) en de arrangeur, Jos van Erp. Een alleszins aantrekkelijke filmvoorstelling. Eentje die echter ook het blijkbaar onoverkomelijke probleem blootlegt. Er zijn vrijwilligers nodig om initiatieven zoals Levenswijs die nastreeft te kunnen realiseren. Die blijken zich niet te melden bij de stichting.
Vandaar dat trots, tevredenheid en verdriet bij het vertonen van een verder succesvolle filmproductie naast elkaar opgaan.