In 2005 overleed Willem Wolfs, een Gestelaar en kunstenaar met naam en faam. Tot vrij kort voor zijn overlijden op 89-jarige leeftijd werkte Wolfs door in zijn atelier in de Victoriastraat. Talloze grote beelden of schilderijen vonden een plek in openbare gebouwen, in tuinen of huiskamers. Maar er is nog zó veel meer, vertelt Willem Wolfs’ dochter Willy. “De collectie van mijn vader is heel omvangrijk”, zegt Willy, “en die wil ik graag nog eens laten zien aan het publiek.”
Even een kort rondje ‘Wie was Willem Wolfs?’ Een man met een grote creativiteit. Diens artistieke ontwikkeling moet zijn ontsproten in zijn geboorteplaats Ammerzoden. Daarna is deze zeker aangewakkerd in de tijd van zijn nachtdiensten bij Voorburg in Vught, waar hij werkte, eerst als stoker, later als verpleger. Van 1960 tot 1962 volgt Willem de opleiding aan de Koninklijke Academie voor Kunst en Vormgeving in Den Bosch. Kunstenaar Willem Wolfs kwam lós.
In artistiek opzicht praktiseerde Wolfs heel verschillende technieken. In zijn nagelaten werken als schilder, beeldhouwer en keramist schemeren Wolfs’ negatieve ervaringen tijdens de Tweede Wereldoorlog door. Hij was geruime tijd een tewerkgestelde in Duitsland. Thuis, in zijn atelier aan de Victoriastraat legde Wolfs zich toe op pentekeningen, schilderijen, keramieken. Vooral daar ontwikkelde hij een geheel eigen ‘handtekening’, met kunst die direct te herleiden is tot zijn authenticiteit.
Monumenten
Dagelijks passeren Gestelaren, wellicht argeloos, enkele van Willem Wolfs’ werken. Neem het oorlogsmonument, op het plein vóór de Michaëlkerk. Vervaardigd door Willem Wolfs. Of het kunstwerk bij het gemeentehuis op het Meanderplein. Idem, van de hand van Wolfs. “Er staat nog ontzettend veel in opslag”, zegt Willy Wolfs. Werk dat zij nog één keer aan de vergetelheid wil onttrekken. Geruime tijd al loopt zij rond met het idee om een tentoonstelling te organiseren met de veelzijdige kunstwerken van haar vader.
Tekeningen
Willy Wolfs haalt tijdens het gesprek met Gestel.nu een grote map tevoorschijn, met erin veel tekeningen, in kleur en zwart-wit. “Persoonlijk denk ik dat hierin zijn grootste kracht zit”, beoordeelt Willy, “kijk eens naar de lijnen, de figuren die hij laat ontstaan. Prachtig toch?!” Die uitroep ontkennen zou pertinent liegen zijn. Wonderlijke, fantasievolle, betekenisloze (?) figuren, die in opperste concentratie moeten zijn aangebracht. Met pen, potlood, houtskool, Willem Wolfs wist er vaardig raad mee. Meer dan de moeite waard daarom, deze nog eens in de schijnwerpers te zetten.
Waar en hoe?
Dan dringen zich twee vragen op: Waar? En hoe? Die vragen stelt Willy zich hardop. “Waar, ja?! Er is bij mijn weten in Sint-Michielsgestel eigenlijk geen goede locatie meer te vinden voor een overzichtsexpositie. Vroeger, ja, toen had je De Huif. Daar trok een expositie van mijn pa in de jaren negentig heel veel bezoekers. Zo’n plek is er niet meer”, vindt Willy. Doodjammer vindt zij het, dat er in het dorp geen geschikte ruimte is, vindt zij. “Dat geldt ook voor andere kunstenaars of kunstuitingen, die niet goed terecht kunnen voor hun exposities.” Als zij zich concentreert op locaties die eventueel wél in aanmerking zouden kunnen komen voor een tentoonstelling, dan blijven vooralsnog weinig alternatieven over. “Het oude gemeentehuis”, zo oppert zij, “ik denk dat daar zijn werken het meest tot hun recht komen.”
Help
Willy Wolfs, naar eigen zeggen ‘intussen ook op leeftijd’, hoopt op hulp vanuit de Gestelse burgerij. “Eerlijk gezegd weet ik niet zo heel goed hoe ik het moet aanpakken. Het zoeken naar expositieruimte en daarna, het organiseren van bij het inrichten van een tentoonstelling.” Want één keer nog wil zij het werk van haar vader tonen, ook aan jongere generaties. “Want mijn vader was een erkend en bekend kunstenaar, die prachtige werken maakte.”
