Foto’s Jan Sterks en Rob Steendijk
Dat de Gestelse toneelvereniging OKtoneel lef heeft, is algemeen bekend bij de dorpsbewoners. Wat het gezelschap afgelopen weekend, met drie uitverkochte voorstellingen in de Blaula van Gymnasium Beekvliet vertoonde was gewaagd, maar bovenal geslaagd. ‘Hallo Leven’ heette het stuk, van tekst naar podium geheel uit eigen koker, onder meer door een inspirerende aanpak van regisseur An Wagenaars.
Bekend decor
Het begin al, als eerste surprise, als achterwand vullend decor, het oude gemeentehuis en aanpalende woningen. In deze vertrouwd aanvoelende omgeving spelen zich wat wonderlijke en gevarieerde scènes af. Niet als klucht ditmaal, toch vele jaren lang het handelsmerk van de ruim een eeuw jonge toneelclub. Ín dat bekende decor zijn daar plotseling oude bewegende beelden, spelende kinderen op een schoolplein, fietsend in de straat. ‘Hee’, zo klinkt een eerste reactie van herkenning uit de Blaula, ‘die ken ik’. Meteen erna, van een andere bezoeker ‘dat was mijn school’.
OKtoneel had meer bijzonders in petto. Met een fictief verhaal verbond de spelersgroep historie aan actuele thema’s. Vooral het generatieverschil tussen jong en oud kwam tot uitdrukking. Met een inspirerende inbreng van ‘de jeugd’, Marieke Schouten en Cathelijne Bakker. Zij schitterden in hun rol, energiek en met overtuiging dansend en ‘zingend’.
‘Goed gekozen’
“Tjee”, zei Wil van Zelst, met zijn vrouw Henny toeschouwer in de Blaula, “wat goed zeg, dat er jeugd meespeelt. Zo wordt het generatieverschil goed uitgebeeld. En dat in het stuk ook wereldproblemen aan bod komen, is goed gekozen.” Henny deelt die mening. Zij is bovendien onder de indruk van de historische beelden van ‘haar’ oude dorp. “De herkenbaarheid daarvan voelt wel wat nostalgisch”, zegt Henny.
Geluk, liefde, vergeving
Het verhaal dan, voor zover dat al van gewicht was in die zo verrassend opgevoerde wisselende fragmenten. Zij maakten deel uit van een clash tussen een baron met dochter en een boer, ook al met een dochter. Over geluk, liefde en uiteindelijk vergeving ging het. In het conflict en de uiteindelijke oplossing ervan vonden de twee dochters elkaar, op de Gestelse brug als elkaars geliefden. Actueel vanwege de – waarschijnlijk voor het eerst- op het Gestelse podium opgevoerde seksualiteit. De telefoonverslaving vond een plek, volkomen herkenbaar. Daar bleef het als mogelijke primeur niet bij.
Ook actualiteit
Ook zorgen omtrent het milieu passeerden, en dat bij de dochter van de op geld beluste baron. Oh, en dan de tegenstelling tussen arm en rijk, ook die verwees naar het actuele leven. Klinkt die opsomming als te serieus, saai, vervelend?! Mag zo zijn, in het spel bleek dat allerminst. Dat voorkwam die bruisende, uitgesproken en spontane inbreng van heel de artiestenploeg. Er viel ook te lachen, zoals bij het tweetal vrouwelijke piassen, die de scènes op een heerlijk hilarische zwijgende manier aan elkaar bonden.
Uniek spel
De waardering voor OKtoneel’s zo gewaagde, unieke spel was al in de pauze hoorbaar. Wennen was het voor menigeen echter ook. Voor Joke Vorstenbosch bijvoorbeeld, die ook een plekje in de zaal had bemachtigd, beantwoordde het stuk niet aan haar verwachtingen. “Ik sta ervan te kijken”, vertelt de vrouw die als vaste bezoeker OKtoneel al vele jaren volgt, “ik moet er aan wennen dat het geen lopend verhaal is. Ik mis wel het bekende toneelspel.” Verder regende het na afloop complimenten voor een inventieve toneelgroep.
Lang applaus
OKtoneel blijkt opnieuw vindingrijk, niet bang voor een uitdaging, ook na de jaren van corona. Al sinds die nare episode kon het gezelschap haar kunsten niet meer tonen aan het volwassen publiek. Tot afgelopen weekend dan. Daar stonden ze, de acteurs, stralend op een lange rij in de Blaula, na een verrassende, verfrissende, experimentele voorstelling. Het lang aanhoudende grote applaus zei misschien niet alles, maar wel genoeg.
Deze website wordt beschermd door