Anno 2022, ineens lijken het twee zo verschillende werelden…. de onze, in het zo veilige en rustige Sint-Michielsgestel en die ‘andere’ wereld, van de Oekraïners, zo onvoorstelbaar bedreigd in hun dagelijkse bestaan.
Denkend aan Gestel – vrij naar Denkend aan Holland (H. Marsman 1941)
Denkend aan Gestel
Zie ik korte en lange straten
Breed, smal, soms bochtig
Richting centrum gaan
Rijen nog niet omgehakte bomen
Als eiken, beuken en populieren
Bezijden die wegen en weggetjes staan
Denkend aan Gestel
Zie ik midden in die kostbare ruimte verzonken
Wakend, hoog, elegant, edoch ook sterk
Een ontzielde eenzame toren
Op het te vaak zo stille, verlaten plein
Daar waar mensen zich spoeden en haasten
Om met volle tassen boodschappen
Vooral vlug op weg naar huis toe zijn
Denkend aan Gestel
Zie ik buitengebieden zo schoon
Met omgeploegde akkers en groene weiden
Waar koeien en hier en daar ook schapen
Geduldig en ongeïnteresseerd
Onze haastige wereld haast lusteloos gadeslaan
Geen oog voor die o zo lieflijke Dommel
Die daar eeuwen en eeuwen
Almaar voor hun neuzen kabbelt en kabbelt
Het prachtige riviertje dat beslist ongewild
Rust in het hoofd van de drukke Gestelaar brengt
Denkend aan Gestel
Zie ik al deze mensen, jong, oud, groot en klein
Door erfelijkheid of zeker toeval
Tevreden dit mooie dorp bewonen
En zo als Gestelaar op elkaar aangewezen zijn
Willem Geurts (2022)
Denkend aan Oekraïne – vrij naar Denkend aan Holland (H. Marsman 1941)
Denkend aan Oekraïne
Zie ik trieste wegen en grijze straten
Vol puin en verbrande autowrakken
Richting centrum gaan.
Rijen nog niet geheel verwoeste huizen
Als voormalige winkels, tankstations en lege apotheken
Bezijden die wegen en straten staan.
Denkend aan Oekraïne
Zie ik in die verwoeste ruimte verzonken
Ontzielde lichamen
Op het meer en meer stil en verlaten plein
Daar waar mensen zich spoeden en haasten
Om met volle tassen boodschappen
Toch maar vlug op weg naar vrijheid te zijn.
Denkend aan Oekraïne
Zie ik in buitengebieden geblakerde
Ongeploegde akkers en verschroeide weiden
Waar koeien en hier en daar ook schapen
Het geweld van de oorlog gadeslaan.
Geen oog voor vluchtende vrouwen en kinderen
Die daar met tasjes en mandjes de doorgang hinderen
Almaar proberen en trachten
Met een plek in trein of bus de pijn te verzachten.
Juist in het hoofd van de vluchteling
Denkend aan Oekraïne
Zie ik deze mensen, jong, oud, groot en klein
Door erfelijkheid of zeker toeval
Niet meer met plezier hun mooie land bewonen
En daarmee als Oekraïnse vluchteling ook op Gestel aangewezen zijn
Henk van Roosmalen(2022)
